در سال ۱۹۶۱، ANC شاخه مسلح خود، اومخونتو وسیزوه به معنی نیزه ملت و کنگره پان آفریقایی ارتش آزادیبخش خلق آزانیا ([۳] APLA) را تشکیل داد. هدف از تشکیل این گروه ها به چالش کشیدن خشونت آمیز حکومت اقلیت سفیدپوست بود. هر دو شاخه مبارزات  مسلحانه علیه دولت، از جمله اقدامات خرابکارانه و جنگ چریکی را آغاز کردند.

چشمگیرترین حملات نمادین به دولت آپارتاید، حمله موشکی به شرکت سوخت، پالایشگاه زغال سنگ به نفت ساسول[۴] در ساسولبورگ[۵] ، نیروگاه هسته ای کوبرگ[۶] در سال ۱۹۸۲، و مقر نیروی دفاعی آفریقای جنوبی در پرتوریا در سال ۱۹۸۳ بود.

از روزنامه نگاری حمایت کنید که بتوانید به آن اعتماد کنید

با افزایش سرکوب دولتی، به ویژه پس از قیام سووتو[۷] در سال ۱۹۷۶، بسیاری از جوانان سیاه پوست آفریقای جنوبی برای پیوستن به جنبش های آزادیبخش و جناح های مسلح آنها در تبعید هجوم آوردند.

تخمین زده می شود که تعداد اعضای شاخه های نظامی ANC و PAC در دهه ۱۹۹۰ بین ۸۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰ نفر بوده است. این تعداد در طول دوران انتقال به دموکراسی به ۲۳۰۰۰ نفر در سال ۱۹۹۴ و بعدها به ۳۳۰۰۰ نفر افزایش یافت.

این جهش لحظه آخری در آن زمان باعث شگفتی شد و در واقع، تا حدی می توان آن را به خاطر ناراحتی که به وجود آورد، سرزنش کرد. این ارقام افزایش یافت، چون لازم بود تعداد نسبتاً کم مبارزان آزادیبخش، در مقایسه با نیروی دفاعی آفریقای جنوبی در دوران آپارتاید که در سال ۱۹۹۳ در مجموع ۶۷۵۰۰۰ نیروی وظیفه فعال و ۳۶۰۰۰۰ نیروی شهروند داشت، تقویت شود.

اما عضوگیری های گسترده بحث‌برانگیز بود و تنش‌هایی را ایجاد کرد که تا دهه‌های اخیر ادامه داشته است.

علاوه بر این، برچیده شدن این نیروهای مسلح ونیروهای مربوط به دولت آپارتاید، در گذشته به خوبی مدیریت نشد. نتیجه این است که هزاران کهنه سرباز خشمگین را که احساس می‌کردند به آنها خیانت شده است، بر جای گذاشت. در سال‌های اخیر آنها به شدت علیه کنگره ملی آفریقای حاکم برخاسته‌اند. اخیراً، ۵۳ کهنه سرباز متهم به گروگان گرفتن وزرای دولت در تلاش برای وادار کردن دولت به اجرای وعده‌هایی شدند که ادعا می‌کردند، نقض شده است.

در طول دهه‌ها، جامعه‌شناسان هشدار داده‌اند که اگر به نیازهایشان سربازان کهنه‌کار رسیدگی نشود، آنها از مهارت‌های خود برای ایجاد بی‌ثباتی استفاده می‌کنند. لیفوفوتو ماشیکه[۸] ، که به طور گسترده در مورد این موضوع تحقیق کرده است، آنها را به "بمبی ساعتی" تشبیه کرده است.

ترخیص و دادن پاداش

پایان خصومت‌های مسلحانه پس از پایان آپارتاید در سال ۱۹۹۴ به معنای تأسیس یک ارتش متحد جدید با عنوان نیروی دفاع ملی آفریقای جنوبی بود. چریک‌ها و نظامیان سابق ایالت‌های وندا[۹] ، بوفاتتسوانا[۱۰] ، سیسکی[۱۱] و ترانسکی[۱۲] که در ظاهر مستقل بودند، یا در نیروی دفاعی جدید ادغام شدند یا از ارتش خارج شدند.

هنگامی که فرآیند ادغام در سال ۲۰۰۱ نهایی شد، ۴۴۱۴۳ نام در فهرست جمعی غیرقانونی نیروهای دارای گواهی کارکنان ظاهر شد. از این تعداد، ۱۵۸۰۵ نفر در نیروی دفاع ملی آفریقای جنوبی ادغام، ۹۷۷۱ نفر از ارتش مرخص و ۱۳۱۱۷ نفر نه ادغام و نه از خدمت مرخص شدند.

کسانی که از خدمت مرخص شده بودند، به دلیل بیماری یا سن مناسب برای خدمت در ارتش یکپارچه جدید تلقی نمی شدند. هر کدام بر اساس سنوات خدمتشان پاداش دریافت کردند. آنها می توانند انتخاب کنند که یا مبلغی مقطوع یا به صورت ماهانه، مستمری دریافت نمایند.

کهنه سربازان از ناکافی بودن پرداخت ها شکایت کردند. بسیاری به دلیل تحصیلات ضعیف، فقدان مهارت های قابل عرضه، مشکلات بهداشتی و ناتوانی در ادغام مجدد در جامعه فقیر مانده اند.

گزارشی با عنوان «مفید فقط تا دموکراسی[۱۳] » در سال ۲۰۰۶ منتشر شد که نشان داد که ۷۳ درصد از کهنه سربازان ارتش معتقد بودند که رهبران در دوران پس از آپارتاید آفریقای جنوبی، آنها را فراموش کرده اند. بیش از ۸۴٪ عقیده داشتند که غرامت آنها کافی نیست، و احساس می کردند که توسط دولت کنگره ملی آفریقا نادیده گرفته شده و رها شده اند.

و در مطالعه‌ای که در سال ۲۰۱۲ با پژوهشگر هنریتا بوالیا[۱۴] انجام دادم، نشان دادم که کهنه‌سربازان ارتش از پرداخت‌های ناچیز ناامید شده‌اند. آن‌ها در فقر شدید زندگی می‌کردند، احساس می‌کردند مورد سوءاستفاده و بی‌توجهی قرار گرفته‌اند، و در دوره جدید سیاسی به حاشیه رانده شده‌اند.

در سال ۲۰۰۷، سرانجام به نظر می رسید که آنها توجه جدی را به خود جلب کرده اند. در کنفرانس سراسری کنگره ملی آفریقا در پولوکوان[۱۵] ، جاکوب زوما[۱۶] به عنوان رئیس کنگره انتخاب شد.

این کنفرانس متعهد شد که به کهنه سربازان حمایت رفاهی گسترده ای ارائه دهد و قطعنامه ای را تصویب کرد که کنگره ملی آفریقا را متعهد می ساخت که مستقیماً به رفاه و ادغام مجدد سربازان سابق خود در زندگی غیرنظامی توجه کند.

دو سال بعد و پس از اینکه زوما رئیس جمهور کشور شد، اداره کهنه سربازان ایجاد شد. این اداره با مسئولیت اداره امور جانبازان، زیر مجموعه وزارت دفاع قرار گرفت.

در سال ۲۰۱۱، قانون کهنه سربازان ابلاغ شد. این قانون دولت را موظف می کرد که به کهنه سربازان ارتش دسترسی به مراقبت های بهداشتی، حمل و نقل عمومی یارانه ای، آموزش، آموزش مهارت و حرفه ها و همچنین کمک برای انجام امور مربوط به خاکسپاری را فراهم کند. اجرای این قانون منوط به انجام یک آزمون مربوط به نیازها بود.

تصویب این قانون توقعات مشروع کهنه سربازان را افزایش داد که در نهایت آنها از این مزایا برخوردار شدند. اما نارضایتی باقی ماند- و حتی افزایش نیز یافت- چون اداره کهنه سربازان ثابت کرد که قادر به استفاده از این مزایا یا حتی صرف بودجه اختصاص یافته خود نیست.

این مسئله عمدتاً به فقدان ظرفیت و مدیریت ضعیف در این بخش نسبت داده شده است و در مذاکرات کمیته منتخب پارلمان در مورد امنیت و عدالت در مارس ۲۰۲۱ منعکس شد.

این اداره به طور مداوم در زمینه رفع نیازهای کهنه سربازان عملکرد ضعیفی داشته است. این کشور گرفتار سوء مدیریت و فساد، از جمله صرف هزینه های بیهوده، نامنظم و بی ثمر، است.

نارضایتی در میان کهنه سربازان ارتش در ماه اکتبر به شدت افزایش یافت. گروهی از آنها دو وزیر دولت و یک معاون وزیر را گروگان گرفتند. آنها خواستار مشاغل دولتی، غرامت ۴.۲ میلیون راندی (۲۸۵۰۰۰ دلار آمریکا)، زمین برای مسکن و تحصیل رایگان برای افراد تحت تکفل خود شدند.

این گروه که خود را کهنه سربازان مبارز راه آزادی می نامند، از اعضای سابق اومخونتو وسیزوه، کنگره پان آفریقایی و ارتش آزادیبخش خلق آزانیا (Azanla) در اتحاد با جنبش آگاهی سیاه[۱۷] تشکیل شده است. این ارتش آزادیبخش ملی آزانیایی در جریان مذاکرات برای پایان دادن به آپارتاید به طور رسمی منحل نشد، چون جنبش آگاهی سیاه مذاکرات را تحریم کرد. به همین دلیل، آنها دیر به فرآیند جبران خسارت وارد شدند.

آن چه باید انجام شود

کهنه سربازان گروهی کوچک اما پر سر و صدا را در کنگره ملی آفریقا و بلوک سیاسی قدرتمندی را تشکیل می دهند که نزدیک به زوما است.

همانطور که در گزارش اخیر حافظ عمومی اشاره شده است، نه معقول و نه مطلوب است که اجازه داده شود سوء مدیریتی که زندگی آنها را تحت تأثیر قرار داده است، ادامه یابد.

منبع :

https://theconversation.com/south-africas-liberation-war-veterans-are-angry-heres-why-۱۷۰۵۹۶